Katalog zbiorów

Starcie tytanów inteligencji, dowcipu, ironii i finezji językowej. Prof. Jerzy Bralczyk, wybitny i popularny językoznawca, nieprzymuszany przez Ogórka ujawnia nie tylko nieznane i niewygodne fakty dotyczące języka polskiego. Odsłania także całą prawdę o sobie: o swej ciężkiej doli dziecka chłopskiego, o swym porażeniu w Bazylice Świętego Piotra, o swych lekturach tajnych i jawnych, o zauroczeniach, fascynacjach i pasjach etc., etc. I dokonuje coming outu: przyznaje się, dlaczego lubił PRL i był w PZPR do końca.Michał Ogórek zaś, felietonista "Gazety Wyborczej", nieprzymuszany przez Bralczyka opowiada o swej śląskiej opcji, której ukryć się nie da i - w rezultacie - przyznaje się do wszystkiego. Obaj, w rozmowach prowadzonych w lekkiej formie, inteligentnych i dowcipnych, pastwią się nad sobą, przeszłością, współczesnością i oczywiście - nad językiem, zwłaszcza polskim. A dodatkowo nad wszystkim, a szczególnie nad Bralczykiem i Ogórkiem, pastwi się rysunkowo Jacek Gawłowski.Miłe Panie i Panowie bardzo mili,utworzycie wielbicieli spory chórek,gdy będziecie obcowaliz książką, którą napisaliświetni dwaj Panowie - Bralczyk i Ogórek.Rozmawiają jasno, mądrze i z humoremi przykładów odnajdziecie tu bez liku,jak przemiany obyczaju,losy ludzi, losy krajuprzeglądają się w myśleniu i języku.Lecz ten wątek to dopiero jest początek,mnóstwo innych wątków w tej książeczce czeka,moc anegdot, moc impresji,czar aluzji, wdzięk dygresji,przecudownie rozrzucona kartoteka.Doceń też, jak ważną rzeczą jest rozmowa,dialog erudycją oraz żartem tchnący,potwierdź, że wśród ścian zaciszaciągle się znajduje nisza,skromna nisza przeznaczona dla myślących. Wojciech Młynarski (www.azymut.pl)

aki jest przepis na dobry felieton? Czy wystarczy łyżeczka przenikliwości, szczypta dobrego humoru, porcja bezpośredniego języka i pół szklanki życzliwości. Dorota Terakowska w swoim zbiorze felietonów pod tytułem "Dobry adres to człowiek" przekonuje, że życie trzeba brać na serio. Teksty poruszają m.in. tematy mediów, mody, obyczajów i rodziny. Jak nakazuje autorka, nie można do nich dodawać pokory i należy je spożywać na ostro.

Żyjemy w czasach ostatecznych, koniec świata zbliża się nieuchronnie, nie mam co do tego wątpliwości, i nie myślę tu wcale o końcu naszej planety - niestety, nasza planeta pociągnie jeszcze parę milionów lat. Mam tu na myśli koniec świata jako koniec ludzkości, która umie czytać, słuchać i oglądać ze zrozumieniem. Dla tych, którzy jeszcze czytają, słuchają i oglądają, piszę swoje felietony.

"Rasa drapieżców", ostatnia książka Stanisława Lema,zamknięta tekstem, który powstał w lutym 2006, tworzy fascynującą kronikę wydarzeń dwóch minionych lat - tak jak je widział wielki pisarz, do końca z niesłabnącą uwagą i pasją śledzący sprawy świata. Nie był nigdy chłodnym obserwatorem, żywo obchodziło go wszystko, co działo się zarówno na wielkiej scenie ziemskiego globu, jak i na polskim podwórku. Pisał o wojnie w Iraku i zamachach terrorystycznych, o szaleństwach żywiołów i głupocie polityków, o młodej polskiej literaturze i pisarzach zapomnianych, o odejściu Czesława Miłosza i Jana Pawła II. Dziś "Rasę drapieżców" czyta się jak pożegnanie z autorem "Solaris". Pożegnanie i ostatnią z nim rozmowę.